- CLARUS
- CLARUSin celebritatibus orta vox, quum victores per Praeconem calabantur, exemptâ vocali. Unde verbum Horatianum clarare, Carm. l. 4. Od. 3. v. 3.Illum non labor IsthmiusClarabit pugilem: non eques impigerCurru ducet Achaicô.Quo etiam Papinius utitur, Theb. l. 5. v. 286. sed sensu tralatitiô,---- --- ita fatus in aera rursusSolvitur: et nostrum visus arcentibus umbrisMitis iter longae claravit limite flammae.Hoc est, clarum, lucidum fecit, uti Lutatius et vetus Enatrator exponunt. Sed et eôdem usus Paulinus Benedictus de Vita Martini, l. 2. v. 76.---- ---- praesensque probaturIudicium, clarante Deô. Sententia ChristiObruit adversam verborum turbine partem.Vide Caspar. Barthium, Animadvers. ad Statium, et Paulinum d. l. Hinc Clarus color, Latinis, qui alias excitatus, vegetus, vividus, acutus; Graecis ὀξὺς, item λαμπρὸς: cui oppositus saturus, plenus, adstrictus, pressus, nigricans, Graece κατακορὴς etc. Unde clarissimae purpurae, apud Lamprid. in Vita Alex. Sever. c. 40. ὀξεῖαι πορφύραι apud Suidam; φοινικὶς ὀξεῖα, apud Aristophanem, h. e. excitati ac vegeti luminis; oxyblatta in Cod. etc. Sed et Latini pressum et saturum de clarissimis et excitatissimis coloribus usurpârunt, intensissimum quemque in sua specie colorem, et qui diluto pallidoque maxime contrarius esset, ita vocantes, uti docet Salmas. ad Tertullian. de Pallio, c. 3. quem vide: uti de clara voce profitendi Christum, item precandi officio, infra voce Negatores, it. Precari, et Vox.
Hofmann J. Lexicon universale. 1698.